Θα' μουν δεν θα' μουν 6 χρονών.Θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει - Πάμε στην κυρα-Θάλεια επίσκεψη;
Επίσκεψη. Τότε την άκουγα συχνά αυτή την λέξη. Οι κυρίες της πολυκατοικίας κάθε απόγευμα χτυπούσαν η μία το κουδούνι της άλλης για καφέ. Λες και κάθε εβδομάδα έβγαζαν πρόγραμμα, δεν υπήρχε καμία έκπληξη για το ποια θα αντικρίσεις όταν άκουγες το κουδούνι να χτυπάει. Παρόλα αυτά εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο μακρύ χολ του σπιτιού μας για να ανοίξω την πόρτα. Φωνάζοντας από μακρυά και δυνατά - Τώραααααα, μήπως και καθυστερήσω και φύγει ο "απρόσμενος" επισκέπτης. Δεν ξέρω ποιόν θα ήθελα να δω στην άλλη πλευρά της πόρτας αλλά κάθε φορά το ίδιο αίσθημα απογοήτευσης μαζί με ένα τσίμπημα στο μάγουλο.
Έτσι εκείνο το απόγευμα ήταν η σειρά της μητέρας μου να επισκεφθεί την κυρα-Θάλεια. Έναν όροφο πιο πάνω το διαμέρισμα. Γυναίκα αστυνομικού. Του κυρ-Θόδωρου. Δεν θυμάμαι να το έχω πει σε κανέναν άλλα ο κυρ-Θόδωρος πάντα μου θύμιζε τον ηθοποιό που έπαιζε τον δικαστή στο "Ορκιστείτε παρακαλώ". Αυστηρή φιγούρα. Εννοείτε ότι τον φοβόμουν. Ούτε να τον κοιτάξω στα μάτια για την ακρίβεια. Χωνόμουν ανάμεσα στα πόδια της μάνας μου κάθε φορά που μου μιλούσε και δεν ξεκολλούσα από εκεί μέχρι να τραβήξει τα μάτια του από πάνω μου, μην αφήνοντάς την να πιει τον καφέ της.
-Δεν πας μέσα να παίξεις…; Εννοώντας το παιδικό δωμάτιο του σπιτιού. Τα δυο αγόρια που ζούσαν σε αυτό δεν είχαν επιστρέψει από το σχολείο. Μεγαλύτερα από εμένα.
Καθώς πλησίαζα στο δωμάτιο των παιδιών ένα μπλε φως όλο και γινότανε πιο δυνατό. Με έκπληξη συνάντησα μια υδρόγειο σφαίρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα δει κάτι τέτοιο, αλλά ποτέ με φως. Ήταν τόσο ωραία εικόνα. Όλο το δωμάτιο γέμιζε με το μπλε της θάλασσας. Με το γαλάζιο του χάρτη που συνόδευε όλα τα επόμενα σχολικά μου χρόνια στο δημοτικό. Ένα γαλάζιο που μύριζε μούχλα και ξυλόσομπα.
Χρόνια μετά μια τέτοια υδρόγειος έχει βρει την θέση του στο μπουφέ του σπιτιού μου.
Ακόμη και τώρα κλείνω όλα τα φώτα και με ένα "κλικ" στον διακόπτη θυμάμαι πως δεν θέλω να μεγαλώσω…
- για τα 36 γενέθλιά μου -
