Ένα χρώμα για μια καληνύχτα. Απόψε ας αυτοσχεδιάσουμε...

Η παράσταση δεν είναι φώτα - δεν είναι σκηνικό
είναι οι άνθρωποι - εσείς κι εγώ
Είναι οι γυναίκες που μας ρωτούν
είναι τα παιδιά που μας κοιτούν
έτσι που εσείς - καθώς κι εγώ
αφήνουμε την ωρα 
να πηγαίνει μόνη της
Η παράσταση δεν είναι φώτα - δεν είναι σκηνικό
είναι οι άνθρωποι - εσείς κι εγώ
είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας
είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας
τέλος - είναι η αγάπη σας Για μας... 
(Μάνος Χατζιδάκις)

Το μπλε της υδρογείου

Θα' μουν δεν θα' μουν 6 χρονών.

Θυμάμαι την μαμά μου να μου λέει - Πάμε στην κυρα-Θάλεια επίσκεψη;

Επίσκεψη. Τότε την άκουγα συχνά αυτή την λέξη. Οι κυρίες της πολυκατοικίας κάθε απόγευμα χτυπούσαν η μία το κουδούνι της άλλης για καφέ. Λες και κάθε εβδομάδα έβγαζαν πρόγραμμα, δεν υπήρχε καμία έκπληξη για το ποια θα αντικρίσεις όταν άκουγες το κουδούνι να χτυπάει. Παρόλα αυτά εγώ έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο μακρύ χολ του σπιτιού μας για να ανοίξω την πόρτα. Φωνάζοντας από μακρυά και δυνατά - Τώραααααα, μήπως και καθυστερήσω και φύγει ο "απρόσμενος" επισκέπτης. Δεν ξέρω ποιόν θα ήθελα να δω στην άλλη πλευρά της πόρτας αλλά  κάθε φορά το ίδιο αίσθημα απογοήτευσης  μαζί με ένα τσίμπημα στο μάγουλο.

Έτσι εκείνο το απόγευμα ήταν η σειρά της μητέρας μου να επισκεφθεί την κυρα-Θάλεια. Έναν όροφο πιο πάνω το διαμέρισμα. Γυναίκα αστυνομικού. Του κυρ-Θόδωρου. Δεν θυμάμαι να το έχω πει σε κανέναν άλλα ο κυρ-Θόδωρος πάντα μου θύμιζε τον ηθοποιό που έπαιζε τον δικαστή στο "Ορκιστείτε παρακαλώ". Αυστηρή φιγούρα. Εννοείτε ότι τον φοβόμουν. Ούτε να τον κοιτάξω στα μάτια για την ακρίβεια. Χωνόμουν ανάμεσα στα πόδια της μάνας μου κάθε φορά που μου μιλούσε και δεν ξεκολλούσα από εκεί μέχρι να τραβήξει τα μάτια του από πάνω μου, μην αφήνοντάς την να πιει τον καφέ της. 

-Δεν πας μέσα να παίξεις…; Εννοώντας το παιδικό δωμάτιο του σπιτιού. Τα δυο αγόρια που ζούσαν σε αυτό δεν είχαν επιστρέψει από το σχολείο. Μεγαλύτερα από εμένα. 

Καθώς πλησίαζα στο δωμάτιο των παιδιών ένα μπλε φως όλο και γινότανε πιο δυνατό. Με έκπληξη συνάντησα μια υδρόγειο σφαίρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα δει κάτι τέτοιο, αλλά ποτέ με φως. Ήταν τόσο ωραία εικόνα. Όλο το δωμάτιο γέμιζε με το μπλε της θάλασσας. Με το γαλάζιο του χάρτη που συνόδευε όλα τα επόμενα σχολικά μου χρόνια στο δημοτικό. Ένα γαλάζιο που μύριζε μούχλα και ξυλόσομπα.

Χρόνια μετά μια τέτοια υδρόγειος έχει βρει την θέση του στο μπουφέ του σπιτιού μου.

Ακόμη και τώρα κλείνω όλα τα φώτα και με ένα "κλικ" στον διακόπτη θυμάμαι πως δεν θέλω να μεγαλώσω… 

- για τα 36 γενέθλιά μου -

Once summer upon a time

Το καφέ σου πάει

Το μπλε της ομπρέλας

Κλείνω τα μάτια για να μην ακούσω
τους ψιθύρους του κόσμου.
Προσπαθώ να σ' ακούσω για να μην χάσω την εικόνα σου.

Ο δίσκος των χρωμάτων του Νεύτωνα

Άσπρο. Απουσία χρώματος.
Απουσία και συναισθημάτων;
Θυμάμαι πόσο μεγάλο μου φαινότανε το σχολείο μου.
Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Δράμας. Μάλιστα αισθανόμουν πολύ τυχερός που ήταν το "πρώτο". Νόμιζα πως αυτό σήμαινε πως ήταν το καλύτερο σχολείο του κόσμου. Ακριβώς δίπλα ήταν και το δεύτερο. Ένας ψηλός τοίχος με κάγκελα χώριζε το ένα με το άλλο, δημιουργώντας τα σύνορα. Ήταν το σημείο που σε κάθε διάλειμμα μαζευόμασταν και οι μεν και οι δε και πετούσαμε με μίσος σακουλάκια από γαριδάκια γεμάτα με πέτρες και άδεια μπουκάλια από το τοπικό σοκολατούχο γάλα της πόλης. ΝΕΟΓΑΛ στο όνομα.
Τέρμα το διάλειμμα. Εμείς τα πρωτάκια στον πρώτο όροφο. Οι μεγάλες τάξεις στο δεύτερο.
Πρέπει να περάσανε σίγουρα 2 χρόνια για να βρω το θάρρος και να ικανοποιήσω την περιέργειά μου ως προς το τι έκρυβε ο δεύτερος όροφος. Ανεβαίνοντας τη μεγάλη χτιστή σκάλα παρατήρησα με μια πρώτη ματιά και γεμάτος απογοήτευση ότι ο δεύτερος όροφος ήταν μια πιστή αντιγραφή του πρώτου.
Όλα έμοιαζαν το ίδιο. Η θέση όπου βρίσκονταν οι πόρτες, τα παράθυρα. Όλα το ίδιο.
Όλα, εκτός από τη μικρή γωνιά στο τέρμα του διαδρόμου, έξω από την τάξη της έκτης.
Εκεί είχαν στήσει ένα μικρό εργαστήριο. Μια γωνιά για τους μικρούς και πάντα περίεργους "επιστήμονες". Με την ίδια περιέργεια κόντεψα κι εγώ. Εκτός από τα ταριχευμένα πουλιά και τα διάφορα γυάλινα σωληνάκια που ενωνόντουσαν μεταξύ τους, πάνω από όλα μου τράβηξε την προσοχή ένας χρωματιστός δίσκος. Ήταν σαν ένα ουράνιο τόξο σε άλλο σχήμα. Από πίσω του και προς τα κάτω υπήρχε ένας μοχλός που του έδινε κίνηση. Προσπαθούσα να καταλάβω και έβαζα όλο και περισσότερη δύναμη στο μοχλό.
Ξαφνικά... μαγικό.
Ο πολύχρωμος δίσκος έγινε άσπρος. Όλα τα χρώματα που είχε επάνω του εξαφανίστηκαν.
Άσπρο. Λευκό. Σαν το φώς. Αν κάθε χρώμα μάς επηρεάζει την ψυχολογία, όπως έχω ακούσει να λένε, και μας δημιουργεί διαφορετικές διαθέσεις, τότε το άσπρο με ποιόν τρόπο μάς επηρεάζει; Έχει τη δύναμη όλων των χρωμάτων; Νιώθουμε χαρά μα και μελαγχολία μαζί; Θυμό; Αγωνία και συγκίνηση;

Καλώς ήρθες στη ζωή μας και στη ζωή σου Κ. Λ. Με πολύ άσπρο. Λευκό, σαν το πιο καθαρό φως. Φέρνοντας χαρά, γιατί έτσι απλά, ξαφνικά υπάρχεις. Μελαγχολία για τα δικά μας παιδικά χρόνια που είναι τόσο πίσω πια που η μνήμη απλά θυμάται μόνο κάποιες πολύ σημαντικές στιγμές. Θυμό γιατί δεν είναι πια εδώ κάποιοι άνθρωποι να σε γνωρίσουν. Αγωνία για τον κόσμο που θα μεγαλώσεις.

Συγκίνηση γιατί χάρηκα πολύ για την γνωριμία μας.

Είμαι ο Δημήτρης.