Once summer upon a time

Το καφέ σου πάει

Το μπλε της ομπρέλας

Κλείνω τα μάτια για να μην ακούσω
τους ψιθύρους του κόσμου.
Προσπαθώ να σ' ακούσω για να μην χάσω την εικόνα σου.

Ο δίσκος των χρωμάτων του Νεύτωνα

Άσπρο. Απουσία χρώματος.
Απουσία και συναισθημάτων;
Θυμάμαι πόσο μεγάλο μου φαινότανε το σχολείο μου.
Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Δράμας. Μάλιστα αισθανόμουν πολύ τυχερός που ήταν το "πρώτο". Νόμιζα πως αυτό σήμαινε πως ήταν το καλύτερο σχολείο του κόσμου. Ακριβώς δίπλα ήταν και το δεύτερο. Ένας ψηλός τοίχος με κάγκελα χώριζε το ένα με το άλλο, δημιουργώντας τα σύνορα. Ήταν το σημείο που σε κάθε διάλειμμα μαζευόμασταν και οι μεν και οι δε και πετούσαμε με μίσος σακουλάκια από γαριδάκια γεμάτα με πέτρες και άδεια μπουκάλια από το τοπικό σοκολατούχο γάλα της πόλης. ΝΕΟΓΑΛ στο όνομα.
Τέρμα το διάλειμμα. Εμείς τα πρωτάκια στον πρώτο όροφο. Οι μεγάλες τάξεις στο δεύτερο.
Πρέπει να περάσανε σίγουρα 2 χρόνια για να βρω το θάρρος και να ικανοποιήσω την περιέργειά μου ως προς το τι έκρυβε ο δεύτερος όροφος. Ανεβαίνοντας τη μεγάλη χτιστή σκάλα παρατήρησα με μια πρώτη ματιά και γεμάτος απογοήτευση ότι ο δεύτερος όροφος ήταν μια πιστή αντιγραφή του πρώτου.
Όλα έμοιαζαν το ίδιο. Η θέση όπου βρίσκονταν οι πόρτες, τα παράθυρα. Όλα το ίδιο.
Όλα, εκτός από τη μικρή γωνιά στο τέρμα του διαδρόμου, έξω από την τάξη της έκτης.
Εκεί είχαν στήσει ένα μικρό εργαστήριο. Μια γωνιά για τους μικρούς και πάντα περίεργους "επιστήμονες". Με την ίδια περιέργεια κόντεψα κι εγώ. Εκτός από τα ταριχευμένα πουλιά και τα διάφορα γυάλινα σωληνάκια που ενωνόντουσαν μεταξύ τους, πάνω από όλα μου τράβηξε την προσοχή ένας χρωματιστός δίσκος. Ήταν σαν ένα ουράνιο τόξο σε άλλο σχήμα. Από πίσω του και προς τα κάτω υπήρχε ένας μοχλός που του έδινε κίνηση. Προσπαθούσα να καταλάβω και έβαζα όλο και περισσότερη δύναμη στο μοχλό.
Ξαφνικά... μαγικό.
Ο πολύχρωμος δίσκος έγινε άσπρος. Όλα τα χρώματα που είχε επάνω του εξαφανίστηκαν.
Άσπρο. Λευκό. Σαν το φώς. Αν κάθε χρώμα μάς επηρεάζει την ψυχολογία, όπως έχω ακούσει να λένε, και μας δημιουργεί διαφορετικές διαθέσεις, τότε το άσπρο με ποιόν τρόπο μάς επηρεάζει; Έχει τη δύναμη όλων των χρωμάτων; Νιώθουμε χαρά μα και μελαγχολία μαζί; Θυμό; Αγωνία και συγκίνηση;

Καλώς ήρθες στη ζωή μας και στη ζωή σου Κ. Λ. Με πολύ άσπρο. Λευκό, σαν το πιο καθαρό φως. Φέρνοντας χαρά, γιατί έτσι απλά, ξαφνικά υπάρχεις. Μελαγχολία για τα δικά μας παιδικά χρόνια που είναι τόσο πίσω πια που η μνήμη απλά θυμάται μόνο κάποιες πολύ σημαντικές στιγμές. Θυμό γιατί δεν είναι πια εδώ κάποιοι άνθρωποι να σε γνωρίσουν. Αγωνία για τον κόσμο που θα μεγαλώσεις.

Συγκίνηση γιατί χάρηκα πολύ για την γνωριμία μας.

Είμαι ο Δημήτρης.